مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی گری دیالکتیکی با گروه درمانی شناختی رفتاری برکاهش افسردگی مادران کودکان معلول

زمینه و هدف: افسردگی در رأس فهرست بیماری های روانی قرار دارد که حدود 25 درصد مراجعین به مراکز بهداشتی در جهان را به خود اختصاص می دهند و تاکنون شیوه های مختلفی برای درمان آن ارایه شده است. لذا، هدف پژوهش تعیین میزان اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی در مقایسه با گروه درمانی شناختی رفتاری در کاهش افسردگی مادران کودکان معلول بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر، پژوهشی نیمه تجربی با گروه آزمایش و کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر مادران بیماران مراجعه کننده به مراکز جسمی حرکتی، کار درمانی، فیزیوتراپی بود که علائم افسردگی را داشتند. با روش نمونه گیری در دسترس در هر گروه تعداد 8 بیمار انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل مصاحبه بالینی ساخت دار برای اختلال های محور یک بر اساس dsm-iv و فرم بازبینی شده پرسش نامه افسردگی بک بود. گروه آزمایش رفتار درمانی دیالکتیک و رفتاردرمانی-شناختی طی 2ماه (8 جلسه 2 تا 5/2 ساعته) تحت آموزش قرار گرفتند، در حالی که در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین میانگین های نمرات افسردگی گروه آزمایشی رفتاردرمانی دیالکتیکی و گروه درمانی شناختی با گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد(001/0>p). هم چنین بین میانگین های نمرات افسردگی گروه آزمایشی رفتاردرمانی دیالکتیکی و گروه درمانی شناختی تفاوت معنی داری وجود دارد(001/0>p). نتیجه گیری: در حوزه درمان و زمینه کار با افراد افسرده و افرادی که در حالت بحران به سر می برند، رفتاردرمانی دیالکتیکی و رفتاردرمانی شناختی با توجه به ماهیت آن، بسیار کارا و نوید بخش به نظر می رسد.